PIERWSZY ŚNIEG

   
   Zwrócił niewinność mokrej ziemi
   
   Starannie z błota ją oczyścił
   
   Które zostało po jesieni
   
   
   
   Z bratem swym, mrozem, wiatr ostudził
   
   I przykrył śpiący dywan z liści
   
   By nikt na razie ich nie budził
   
   
   Bawił się słońcem trochę za dnia
   
   Skrząc się z nim razem prawie wszędzie
   
   Nim noc pod lasem ich dopadła
   
   
   
   A gdy się kładł spać pod drzewami
   
   Nie wiedział, czy tam rano będzie
   
   Czy się rozstanie znowu z nami